Apotheose van de Slaven

Het laatste schilderij vat de gehele serie samen en drukt Mucha’s visie van de betekenis van de geschiedenis uit.

De apotheose bestaat uitsluitend uit figuren en vrij stromende plooien en banden, zonder enig architectonische of landschappelijke structurering. De individuele tijdperken worden door kleur onderscheiden. Blauw verwijst naar de oude mythe, rood staat voor de bloeiende middeleeuwen, zwart duit op tijden van onderdrukking, en geel markeert de bevrijding die zich in 1918 heeft voorgedaan. Verschillende figuren worden in dit algemene kader van betekenis ingevoerd, velen van hen anoniem, terwijl anderen echte historische figuren zijn, die meestal in de rode tint van de middeleeuwen geportretteerd zijn, zoals leden van de Přemysliden-dynastie of Karel IV.

De visuele recapitulatie van de Tsjechische en Slavische geschiedenis, weergegeven in ritmische golven, dient als basis voor een viering van de onafhankelijkheid en voor een visie op de toekomstige rol van de Slaven. In de sfeer van het geel gemarkeerde tegenwoordige, zijn er, naast vrouwen in traditionele klederdracht die slingers van bloemen vlechten, buitenlandse legionairs, vertegenwoordigers van verschillende Slavische naties, en de vlaggen van de zegevierende Entente staten.

Deze groep culmineert dan in het middelste gedeelte in Mucha’s favoriete motief van een hurkende meisje dat in haar hand een hart houdt dat licht uitstraalt, geïnterpreteerd als licht van de liefde, die de weg van de mens langs gevaarlijke paden verlicht. Een monumentale, gepassioneerde Slav torent hoog boven alle figuren en houdt de kransen van vrijheid en eenheid in zijn uitgestrekte handen. Christus, omlijst door een regenboog, schenkt zijn zegen op deze brede scène.