De Slaven in hun oorspronkelijke thuisland

Alfons Mucha fundeerde de eerste drie werken van de Slavische Epos op een directe confrontatie van visuele niveaus - het reële en het psychologische, het ideale.

Hij beweerde, dat zijn voornemen in de inleidende scène was, de Oorsprong uit te beelden, Adam en Eva van de Slaven. Hij bouwde hen in een krachtige visie in. Hij portretteerde hen in een open landschap in het midden van de nacht, neerhurkend als weerloze vluchtelingen met uitdrukkingen van angst. Hun witte kleding is een symbool van zuiverheid en onschuld, de sikkel en de schoven aan hun voeten laten zien, dat zij boeren zijn die naar een vreedzaam bestaan verlangen. Op de heuvel achter hen zien we de gewapende en vijandige hordes, die net een Slavische dorp zijn binnengevallen, het geplunderd en in vuur en vlam hebben gezet en gijzelaars en vee in beslag hebben genomen, en nu doorrazen.

Hij contrasteert deze aardse drama met een tijdloze, symbolische verschijning. Een heidense priester, in mystieke extase opstijgend, steekt af van een donkere sterren­hemel. Twee allegorische figuren klampen zich aan hem aan beide kanten vast: een jonge man belichaamt de ‘rechtvaardige oorlog’ en een meisje in het wit als een allegorie van de vrede. In Mucha’s weergave dienen de Slaven als een metafoor voor een rustige, niet-gewelddadige aard, de kracht van de vrede tegenover het geweld van wapens. Hun zwakheid, echter, is hun onderworpenheid en passiviteit: na verloop van tijd zullen zij het belang van vrijheid nog realiseren.