De Introductie van de Slavische liturgie

Mucha gebruikt het voorbeeld van een reële historische gebeurtenis, om de betekenis van de Slavische liturgie zelfs in een allegorisch-symbolische compositie uit te beelden.

Hij koos ervoor, om op de rol van Constantijn, die als monnik Cyrillus heette, en Methodius, twee broers uit Thessaloniki, die het evangelie in de Slavische taal vertaalden, te wijzen. Methodius verschijnt in de aardse scene, geplaatst in Velehrad rond het jaar 880. Prins Svatopluk van Groot-Moravië luistert naar een diaken, die plechtig de pauselijke bul van Paus Johannes VIII voorleest, die het gebruik van de Slavische liturgie sanctioneert en Methodius als aartsbisschop van Moravië bevestigt. Methodius staat aan de zijkant in het gezelschap van twee knielende novicen. De menigte die zich heeft verzameld en zijn volgelingen bewijzen Methodius eer. De Germaanse priesters die Svatopluk omgeven kunnen nauwelijks hun haat verhullen.

In het bovenste gedeelte van het doek portretteert Mucha hoe de paus over de Duitse keizer domineert, vergezeld door een groep die de gedwongen Germanifikatie van gedoopte Slaven representeert, en de Byzantijnse keizer, het hoofd van de Orthodoxe Kerk, die de patriarch beschermt. Onder hen neemt Cyril, die een koorkap draagt, het commando van de Slaven. In de rechterbovenhoek worden twee echtparen, Sint Boris van Bulgarije en zijn vrouw en de Russische heiligen Olga en Igor, voorgesteld als de toekomstige beschermers van de erfenis van Cyrillus en Methodius. De belangrijkste figuur in deze imaginaire wereld is een jonge man die een grote ring ophoudt die ‘kracht in eenheid’ symboliseert.