Nieuwbouw in de 20^e eeuw

In 1890 dempte de gemeente de Rozen­gracht. Het vervuilde water was onhygiënisch en er was behoefte aan een brede en doorgaande uitvalsweg naar de nieuwe wijken buiten de oude wallen.

Toen men in 1895 de Rozengracht verlengde met De Clercqstraat waren de huizen die samen het hofje vormden twee eeuwen oud en verkeerden in slechte staat. Daarnaast was door het dempen van de gracht de grondprijs enorm gestegen. De hofjes­beheerders overwogen daarom een nieuwbouw in een nieuwe stadswijk op goedkope grond. Gelukkig gebeurde dat niet. De Doopsgezinde Gemeente kocht een huis aan naast het hofje en besloot in 1912 tot nieuwbouw op het vergrote perceel. Men brak alle panden af, die aan de Rozengracht en het hofje zelf, en trok hen nieuw op. In 1913 werden de 21 woningen opgeleverd. De bewoners verhuisden tussentijds naar het sinds 1909 leegstaande Evangelisch Luthers Konijnenhofje in de Konijnenstraat.

Op 10 juni 1913 werd het huidige gebouw officieel geopend. Er stond weer een aantrekkelijk hofje. Een opvallende natuurstenen omlijsting sierde nu de poort aan de straatkant. Huizen omlijsten het hofje aan drie kanten. De 4^e kant, een blinde muur naar het Oosten, verfraait een mooie fontein met stijlelementen van de Wiener Secession en planten.

In 1965 hief men het regentencollege op. Het Rijpenhofje en de Huizen De Lely kwamen onder de hoede van de commissie voor Maatschappelijke Zorg. Met een nieuwe deur in de Regentenkamer, naar het smalle binnenplaatsje achter de huizen in de Bloemstraat, voegde men de twee hofjes niet alleen statutair samen maar ook fysiek.

In de jaren tachtig wilde de discotheek Mazzo het hofjescomplex opkopen om zelf uit te breiden. De commissie voor Maatschappelijke Zorg overwoog, of ze moest verkopen, of jongeren moest huisvesten zoals andere hofjes, of dat zij de oude functie zou handhaven. Zij constateerden, dat vrouwen én mannen boven 55 jaar betaalbare en centraal gelegen woonruimte behoefden en bestemden het hofje voor hen. De renovatie van 1986 / 87 voegde alle eenkamerwoningen samen tot twee­kamer­woningen, elk met een eigen keuken, toilet en douche. De Regentenkamer werd een koffiekamer, waar de bewoners nu maandelijks samen komen voor een koffiemorgen en andere bijeenkomsten. Drie studenten organiseren de bijeenkomsten. Zij zijn het eerste aanspreekpunt voor alle hulpvragen.

Helaas verdwenen met de jaren de meubels van Willem Penaat uit de Regentenkamer. Bij de renovatie van 1986 verving men de paneeldeuren van de Huizen De Lely door moderne deuren en verdwenen de koperen deurknoppen. Van bewoners achtergelaten spullen belandden in de Regentenkamer en creëerden een sjofele sfeer. Sinds het begin van het nieuwe millennium herstellen bewoners waar mogelijk de oorspron­kelijke stijl. Na goedkeuring door het bestuur zette men paneeldeuren voor de meterkasten van de woningen. Echte postkastjes vervingen de oude postbakjes en architecturale spiegels brengen meer licht in het trappenhuis van het voorhuis en naar de zolder en de deuren kregen weer koperen deurknoppen. In de Regentenkamer pronken een nieuwe luchter en nieuwe wandarmaturen. Beter passend meubilair benadert de klassieke sfeer. De koelkast belandde onder het aanrecht in het keukentje en klassieke prenten en kleine portretten met statements van de huidige bewoners sieren de lambrisering.